اشعه های خورشید صورتم را نوازش می کرد ومن از دیدن جاده لذت میبردم.درست است که  فقط بیابان بود ولی زیبا بود.به نظر من هیچ چیز در دنیا زشت مطلق نیست اما خیلی چیزها می توانند مطلقا زیبا باشند.از ابتدای سفر تاکنون ذهنم درگیر آداب ورسومی است که مامان برایم تعریف کرد وآهنگ چاووشی که بابابرایم خواند.خیلی دلم می خواست من هم در آن دوران بودم وآن رسوم را تجربه می کردم.حس قشنگ یک بار گوش دادن چاووشی توی کوچه وتداعی حس خوب زیارت.ای کاش آن رسوم قشنگ الآن هم زنده بودند ومن از تجربه کردنش لذت می بردم.

- بابا!چه قدر دیگر راه مانده است؟

- فکرکنم اگر خدا بخواد 2ساعت دیگر مشهدیم.

خیلی خوشحال شدم.تا دوساعت دیگر من میتوانستم گنبد وگلدسته ها را ببینم وسلام کنم اما این بار از نزدیک.

احساس می کردم هنوز یک چیزی از اون رسم ورسوم هست که من نمی دانم.به خاطر همین دوباره از مامان پرسیدم:«مامان برای بدرقه ی مسافر دیگه چیکار می کردن؟»

ـ چی شده معصومه خانم مشتاق شدی؟چی گفتی...آهان!بذار ببینم تا حالا کدوم ها رو گفتم: خداحافظی،نذری،آیینه وقرآن،چاووشی.خب،از آداب بدرقه ی زائر دیگه چیز خاصی نمونده. اما اون قدیما بعد از یکی دو روز که زوار راهی سفر می شدند، فامیل و همسایه ها خونه زوار جمع می­شدند و آش پشت پا می پختند. معمولا آش رشته بود. ولی مهریزیا گاهی هم آش شولی¹ می­پختن. دلیلش هم این بوده که مسافرا صحیح و سلامت برسن به مقصد و توی سفر مشکلی براشون پیش نیاد. آش رو هم بین در و همسایه و قوم و خویشا پخش می کردن. اوناهم برای سلامتی مسافرا دعا می کردن و از اون آش متبرک می­خوردن. این رسم هنوزم زنده هست. ولی بیشتر برای سفرهای زیارتی مکه و کربلا. دیگه کمتر برای زوار مشهد آش پشت پا می­پزن. اون هم به خاطر اینه که مردم سالی یکی دوبار دیگه می­تونن برن و تقریبا همه هم میرن.

-: چه خوب. مامان هوس شولی کردم. چه رسم خوبی!!! پس آداب بدرقه تموم شد. حالا مونده آداب استقبال.

بابا که حرف های من و مامان را گوش می داد، گفت:« معصومه به نظر من آداب استقبال رو ان شاءالله هر وقت خواستیم برگردیم و زیارت کردیم بپرس. اون جوری بیشتر برات ملموس میشه و حال و هواشو می فهمی. نظرت چیه؟

-:  آره بابا. بد فکری هم نیست

1. نوعی آش یزدی