سفر ما تمام شد. به همین راحتی...
من این سفر را خیلی دوست داشتم. چون من هم به زیارت رفتم و هم چیزهای زیادی از شهرم یاد گرفتم.
فکر می کنم این رسوم قشنگ تأثیرات فوق العاده ای بر روی خود زائران داشته است. برای مثال آدابی که برای بدرقه بود، زمینه ای برای زائران فراهم می مرد تا برای رفتن به مشهد عطش بیشتری پیدا کنند. چاووشی خوانی یکی از این زمینه ها بود. و یا آداب استقبال باعث می شد تا زائرین فکر نکنند که تنها هستند و حتی شاید در مشهد به این فکر باشند که چند نفر در شهرم منتظر دعای من هستند و این ها همه تأثیرات و دلایل این آیین های زیباست.
ولی امروز به خاطر پیشرفت و برخورداری ایران از راه های و وسایل حمل و نقل متفاوت، این رسوم کم رنگ شده. ولی خب، هنوز هم بعضی از این رسم ها اجرا می شود؛ به ویژه در شهر کوچکی همچون مهریز.
به امید روزی که دوباره صدای چاووشی خوان ها کوچه های شهرمان را عطرآگین کند و بوی بی نظیر شولی پشت پا در فضای شهرمان پراکنده شود.
